Iran

Iran (Perzisch: ایران), officieel de Islamitische Republiek Iran (Perzisch: جمهوری اسلامی ایران Djoemhūrī-ye Eslāmī-ye Īrān), is een land in West-Azië met inwoners. De hoofdstad en grootste stad (met meer dan 10 miljoen inwoners) is Teheran, dat ook het culturele, commerciële en industriële centrum van het land is.

Iran ligt in het Midden-Oosten en grenst aan Irak (Koerdistan Autonome Regio), Turkije, Armenië, Azerbeidzjan, Turkmenistan, Afghanistan en Pakistan. De Perzische Golf en de Golf van Oman bevinden zich ten zuiden en de Kaspische Zee ten noorden van Iran. Iran deelt de Kaspische Zee, behalve met de republiek van Azerbeidzjan en Turkmenistan, ook met Kazachstan en Rusland. Aan de kust tegenover de Perzische Golf liggen Saoedi-Arabië, Koeweit, Bahrein, Qatar, de Verenigde Arabische Emiraten en Oman. Het is een multiculturele natie bestaande uit tal van etnische en taalgroepen, waarvan de grootste Perzen zijn (61%), Azerbeidzjanen (16%), Koerden (10%) en Lor (6%). De meeste bewoners zijn sjiitische moslims. De officiële taal van Iran is het Perzisch, een Indo-Europese taal.

Iran - tot en met 1935 in het Nederlands bekend als Perzië - heeft een bijzonder lange geschiedenis. Het Perzische Rijk groeide onder Cyrus de Grote uit tot een wereldrijk dat zich van Oost-Europa tot de Indusvallei uitstrekte. Na de veroveringen van Alexander de Grote overheersten achtereenvolgens de Seleuciden, de Parthen en de Sassaniden, totdat de islamitische veroveringen vanaf de zevende eeuw het grondgebied overrompelden en de islam introduceerden. De heerschappij van de Safawieden (1501–1736) wordt als het begin van de moderne Iraanse geschiedenis beschouwd. Iran groeide opnieuw uit tot een regionale grootmacht en werd vanaf begin 20e eeuw geregeerd door de Pahlavidynastie. Verzet tegen buitenlandse invloeden en onderdrukking mondden in 1979 uit in de Iraanse Revolutie en de vestiging van een islamitische republiek. Het Iraanse politieke systeem, gebaseerd op de grondwet van 1979, combineert elementen van een parlementaire democratie met een religieuze theocratie geleid door geestelijken, waarin de hoogste leider, sinds 1989 ayatollah Ali Khamenei, aanzienlijke invloed heeft.

Iran is ook in 2020 een belangrijke regionale macht, met aanzienlijke invloed in de internationale energiezekerheid en de wereldeconomie door middel van zijn grote reserves van fossiele brandstoffen, Iran is de op drie na grootste olie-exporteur ter wereld. De export van aardolie en aardgas vormen de belangrijkste bron van inkomsten, de Iraanse rial is de valuta. Iran is een van de oprichters van de VN, ECO, NAM, OIC en OPEC.

Naam

Iran werd tot en met 1935 in het Nederlands Perzië genoemd, maar de naam van het land in het Perzisch is reeds sinds de tijd van de Sassaniden Iran. De naam Perzië verwijst naar het Griekse woord Persis, afgeleid van Pars, het deel van het land waar 2500 jaar geleden de oude koningen van Iran vandaan kwamen. Iran betekent 'Land van de Ariërs'.

In 1935 vroeg de toenmalige sjah Reza Pahlavi andere landen om voortaan de lokale naam van het land, Iran, te gebruiken. Omdat de naam Iran vaak aanleiding gaf tot verwarring met de buurstaat Irak, werd in 1949 voor buitenlands gebruik weer de naam Perzië ingevoerd. Na een protest van de Perzische/Iraanse geleerden, kondigde de regering in 1959 aan dat, in andere talen dan het Perzisch, beide namen officieel gebruikt mogen worden. Een inwoner van Iran/Perzië is een Iraniër of een Pers.

Geschiedenis

Iran/Perzië heeft een bijzonder lange geschiedenis en wordt een van de bakermatten van de menselijke beschaving genoemd. Het westen van het land maakte deel uit van de Vruchtbare Sikkel, een van de gebieden waar de landbouw is ontstaan. Een vroege nederzetting uit deze periode, met zeer vroege bewijzen voor wijnproductie, is bijvoorbeeld opgegraven in Hajji Firuz Tepe.

6e eeuw v.Chr. - 6e eeuw na Chr.

De geschiedenis van het land dat nu bekend is als Iran gaat terug tot de 6e eeuw v.Chr., toen Cyrus de Grote van de dynastie der Achaemeniden de verschillende volkeren van Iran verenigde. In de eeuwen hierna werd dit Perzische Rijk zeer machtig en besloeg het gebied van het Egypte en Griekenland in het westen tot aan het Indisch subcontinent in het oosten.

In de 4e eeuw v.Chr. veroverde de Macedoniër Alexander de Grote het Perzische Rijk en versloeg koning Darius III in de Slag bij Gaugamela. Het land werd na Alexanders dood bestuurd door een hellenistische (Griekse) klasse onder de Seleuciden. Later versloegen de Parthen de Seleuciden en vestigden het Parthische Rijk, gevolgd door de Sassaniden, beide waren machtige rijken en geduchte tegenstanders van de Romeinen en Byzantijnen.

7e eeuw - 15e eeuw

In de 7e eeuw werden de Sassaniden en grote delen van het Byzantijnse Rijk, nadat ze zeer verzwakt waren door jarenlange oorlogen tegen elkaar en andere problemen, veroverd door de islamitische Arabieren en werd in een periode van 200 jaar het zoroastrisme als staatsgodsdienst vervangen door de soennitische islam. Het Arabische Rijk van de kaliefen overheerste Perzië tot de 9e eeuw. Daarna verloor het kalifaat van de Abbasiden uit Bagdad het centrale gezag en waren er in Perzië diverse rijken en rijkjes. Het christendom kende er in de nestoriaanse vorm van de 8e tot de 13e eeuw een periode van grote bloei.

In de 11e eeuw waren het de Turkse Seltsjoeken die Perzië veroverden en later ook de Arabieren versloegen. De Seltsjoeken waren sterk beïnvloed door de Perzische cultuur. Het rijk van de Seltsjoeken viel echter al snel weer uiteen en in de 13e eeuw viel het Mongoolse Rijk Perzië binnen. De Mongolen verwoestten vele steden en vermoordden vele inwoners waardoor de bloeiende islamitische en Perzische culturen een zware slag kregen. Berucht is de afslachting van bijna de volledige bevolking van Merv (destijds behorend bij Perzië, nu in Turkmenistan gelegen) en omgeving waarbij wellicht een miljoen mensen gedood werden.

Eind 14e eeuw veroverde een andere Turkse heerser genaamd Timoer Lenk Perzië en ook hij richtte vele bloedbaden aan massaslachtingen aan, onder andere in Khorasan.

16e eeuw - 19e eeuw

Vanaf 1499 regeerde de dynastie van de Safawiden Perzië/Iran. De Safawiden voerden onder andere het sjiisme als staatsgodsdienst in de regio die nu Iran is in, en ook in Azerbeidzjan. Het sjiisme is een van de redenen geweest dat Iran nooit een Arabisch land is geworden en de eigen identiteit altijd heeft bewaard. Met name onder sjah Abbas I kwam de Perzische cultuur tot volle bloei, wat goed te zien is in de toenmalige hoofdstad Isfahan. In die tijd had ook de VOC handelsposten in Perzië.

Als de laatste Safawiden-heerser in 1736 wordt afgezet wordt het land tot 1796 betwist door drie dynastieën, waarvan uiteindelijk de Kadjaren de overhand krijgen en Perzië weer tot eenheid maken. Na de val van de Safawiden rond 1722 ontstonden verscheidene kleine de facto zelfstandige kanaten in de Iraanse territoria in de Kaukasus. Na de Safawiden werd Iran geregeerd door de Iraanse dynastieën van Afsharid en Zand en kort door de Kadjaren. Na de derde Russisch-Perzische Oorlog (1804-1813) werd Iran gedwongen veel van zijn grondgebied in de Kaukasus, vandaag overeenkomend met Dagestan, Azerbeidzjan, en oost Georgië af te staan aan het Keizerrijk Rusland. Na de volgende en laatste Russisch-Perzische Oorlog (1826-1828) had Iran al zijn grondgebied in de Kaukasus moeten afstaan aan Rusland. Tot de Russisch-Perzische oorlogen van de 19e eeuw behoorden de territoria die nu de soevereine staten Azerbeidzjan, Georgië, Armenië, en de Noord-Kaukasusregio Dagestan bevatten, allemaal tot Iran. Als zuidelijke grens werd de Arasrivier aangehouden tussen Rusland en Iran. Deze grens werd na de val van de Sovjet-Unie de grens tussen Iran en Azerbeidzjan.

Perzië/Iran wist in de 18e en 19e eeuw als een van de weinige landen in Azië en in West-Azië in het bijzonder, redelijk onafhankelijk te blijven van westerse landen, al hadden met name het Verenigd Koninkrijk en Rusland er veel invloed. Rusland veroverde tijdens de Kadjaren in vier oorlogen grote delen van het Perzische Rijk, gebieden zoals de Kaukasus en delen van Centraal-Azië (Turkmenistan).

1925 - 1979: Pahlavi-dynastie

In de 20e eeuw heerste gedurende ruim 50 jaar de Pahlavi-dynastie. Vader Reza Pahlavi kwam met een staatsgreep aan de macht en hij en zijn zoon Mohammad Reza Pahlavi regeerden als dictators. De Pahlavi's namen de titel sjah (koning) aan, maar waren niet van adel. De bevolking werd vaak hardhandig onderdrukt. Iedereen die het absolute gezag van de sjah betwistte - socialisten, liberalen maar ook religieuzen - werd hard aangepakt. Het westen steunde de dictatuur van de Pahlavi's om geopolitieke redenen en vanwege de toegang tot de rijke Iraanse olievoorraden.

In 1951 werd Mohammad Mossadeq door het Iraanse parlement benoemd tot premier. Hij werd enorm populair in Iran nadat hij de olie-industrie had genationaliseerd. In 1953 werd hij afgezet middels een staatsgreep door de sjah, veroorzaakt door een Brits-Amerikaanse geheime operatie om de olie-industrie weer in Britse handen te krijgen. Na de staatsgreep werd de sjah in toenemende mate autocratisch. Vanaf halverwege de jaren 70 groeide de onvrede met het repressieve regime van de Sjah.

1979: Iraanse Revolutie

In 1979 dwong een brede opstand van geestelijken, studenten, intellectuelen, middenstanders en vele maatschappelijke organisaties de sjah ten val tijdens de Iraanse Revolutie. Uiteindelijk schoof de machtigste politieke partij, die van de geestelijkheid, haar voormalige medestanders van de revolutie terzijde en koos ervoor om de macht in handen van een persoon te geven: hun leider ayatollah Ruhollah Khomeini. Sindsdien wordt het land volgens een door hem opgestelde conservatieve islamitische wetgeving geregeerd en ligt de uiteindelijke macht in de handen van de geestelijkheid. Hiermee werd de voorgaande sjah-dictatuur vervangen door een even repressieve religieuze dictatuur gebaseerd op de islamitische wet, de sharia. Het Westen, de Ver…