Antarktyda

Antarktyda – kontynent położony najdalej na południe Ziemi, na którym znajduje się geograficzny biegun południowy. Jest położony w rejonie Antarktyki na półkuli południowej, niemal w całości na południe od koła podbiegunowego i otoczony przez Ocean Południowy. Jest to jedyny kontynent trwale i całkowicie niezamieszkany przez człowieka i niewykorzystywany gospodarczo. Ma powierzchnię 14,2 mln km², jest piątym co do wielkości kontynentem po Azji, Afryce, Ameryce Północnej i Ameryce Południowej, prawie dwa razy większym od Australii. Około 98% Antarktydy pokrywa polarna czapa lodowa o średniej grubości 1,9 km, która rozciąga się do wszystkich, prócz wysuniętych najbardziej na północ krańców Półwyspu Antarktycznego.

Pod względem średnich warunków Antarktyda to najzimniejszy, najsuchszy i najbardziej wietrzny kontynent, ma także najwyższą średnią wysokość ze wszystkich kontynentów. Antarktyda jest uznawana za kontynent pustynny, z roczną sumą opadów równą 200 mm wzdłuż wybrzeża i znacznie mniej w głębi lądu. Temperatura na Antarktydzie spada poniżej . Kontynent nie ma stałych mieszkańców, ale w ciągu roku od 1000 do ponad 4000 osób przebywa na stacjach badawczych rozsianych po całym kontynencie. Tylko organizmy przystosowane do zimna są w stanie przetrwać na Antarktydzie, w tym wiele gatunków archeonów, bakterii, grzybów, protistów, niektóre rośliny i niektóre zwierzęta, w tym nicienie, niesporczaki, pingwiny, płetwonogie i roztocze. Zbiorowiska roślinne mają charakter tundry.

Mimo że spekulacje i mity na temat Terra Australis Incognita („Nieznanego Lądu Południowego”) sięgają starożytności, dopiero w 1820 członkowie rosyjskiej wyprawy Fabiana Bellingshausena i Michaiła Łazariewa na okrętach „Wostok” i „Mirnyj” jako pierwsi ujrzeli brzeg kontynentu (ściślej lodowca szelfowego). Przez resztę XIX wieku pozostał on w dużej mierze niezbadany, ze względu na nieprzyjazne środowisko, brak dostępnych zasobów naturalnych i izolację.

Antarktyda jest zarządzana wspólnie przez państwa, które mają prawo głosu w ramach systemu Układu Antarktycznego. Układ Antarktyczny został podpisany w 1959 przez 12 państw; do tej pory podpisały go 54 państwa, w tym Polska. Zakazuje on działań wojskowych i wydobycia surowców mineralnych, prowadzenia prób jądrowych i składowania odpadów jądrowych, wspiera badania naukowe oraz chroni faunę i florę kontynentu. Badania naukowe są prowadzone przez ponad 4000 naukowców z wielu krajów.

Pochodzenie nazwy Antarktydy

Nazwa „Antarktyda” jest zlatynizowaną wersją greckiego słowa ἀνταρκτική (antarktiké), żeńskiej formy od ἀνταρκτικός (antarktikos), co oznacza „naprzeciwko Arktyki”, „przeciwnie do północy”. Alternatywne wyjaśnienie odnosi się do gwiazdozbioru Wielkiej Niedźwiedzicy (gr. Μεγάλη Άρκτος, Megale Arktos), nazwa kontynentu miałaby wskazywać, że leży „naprzeciwko gwiazdozbioru Wielkiej Niedźwiedzicy”.

Zanim termin ten został przyjęty w obecnym znaczeniu, określenie to było używane dla opisu innych miejsc, położonych „przeciwnie do północy”. Na przykład w XVI wieku krótkotrwała kolonia francuska w Brazylii została nazwana „France Antarctique”, a zwierzęta i rośliny z półkuli południowej bywały określane terminem „antarktyczne”.

Po raz pierwszy nazwy „Antarktyda” w odniesieniu do kontynentu użył w 1840 lub 1841 polarnik Charles Wilkes, twórca pierwszych map jego wybrzeży. Jako pierwszy nazwę tę naniósł na mapy w latach 90. XIX wieku szkocki kartograf, John George Bartholomew.

Historia odkryć

Antarktyda nie ma rdzennej ludności i nie ma dowodów, że była widziana przez ludzi aż do XIX wieku. Jednak przekonanie o istnieniu Terra Australis – rozległego kontynentu na dalekim południu kuli ziemskiej dla „zrównoważenia” północnych kontynentów Europy, Azji i Afryki Północnej, istniało od czasów starożytnych. Koncepcję tę zaproponował Arystoteles, aby zachować symetrię wszystkich znanych lądów na świecie, a następnie rozwinął ją Ptolemeusz (I wiek n.e.), umieszczając ów ląd na swoich mapach. Pod koniec XVII wieku odkrywcy stwierdzili, że Ameryka Południowa i Australia nie są częściami legendarnego „Lądu Południowego”, jednak geografowie wciąż umieszczali na mapach nieznany kontynent, o rozmiarach znacznie większych niż obecnie stwierdzone.

Antarktyda nie została nazwana Terra Australis, gdyż nazwa ta została wcześniej nadana Australii, a wynikało to z błędnego założenia, że dalej na południe nie może istnieć już znacznych rozmiarów ląd. Jako główny popularyzator nazwy „Australia” jest wskazywany angielski podróżnik i odkrywca Matthew Flinders. We wstępie do swej książki A Voyage to Terra Australis (1814) usprawiedliwiał on tytuł, pisząc:

Europejskie mapy ukazywały ten hipotetyczny ląd aż do XVIII wieku, gdy statki kapitana Jamesa Cooka, HMSS „Resolution” i „Adventure”, przekroczyły koło podbiegunowe południowe, w dniu 17 stycznia 1773, w grudniu tego roku i ponownie w styczniu 1774. W styczniu Cook był w odległości około 120 km od wybrzeża Antarktydy, zanim wycofał się w związku z zagrożeniem statków przez lód morski. Pierwsi łowcy fok pojawili się na Szetlandach Południowych w Antarktyce dopiero w 1819. W 1820 ląd antarktydzki jako pierwsi zobaczyli członkowie załóg trzech różnych wypraw. Według różnych źródeł (Polskiej Akademii Nauk, NASA, National Science Foundation i innych) byli to: von Bellingshausen (kapitan Marynarki Wojennej Imperium Rosyjskiego), Edward Bransfield (kapitan Royal Navy) i Nathaniel Palmer (łowca fok ze Stonington, Connecticut). Wyprawa kierowana przez von Bellingshausena i Łazariewa osiągnęła punkt odległy o 32 km od Wybrzeża Księżniczki Marty i zaobserwowała barierę lodową na współrzędnych ; jest ona znana obecnie jako Lodowiec Szelfowy Fimbul. Stało się to trzy dni przed tym, jak ląd zobaczyła ekspedycja Bransfielda, a dziesięć miesięcy przed wyprawą Palmera (zaobserwowała ląd w listopadzie 1820). Pierwsze lądowanie na Antarktydzie miało miejsce prawdopodobnie 7 lutego 1821: amerykański łowca fok John Davis miał wylądować w Hughes Bay na Ziemi Grahama, na Półwyspie Antarktycznym; część historyków kwestionuje jednak prawdziwość tej relacji. 26 stycznia 1853 na wybrzeżu Antarktydy Wschodniej miał wylądować Mercator Cooper. Pierwsze odnotowane i potwierdzone lądowanie miało miejsce 24 stycznia 1895, na Przylądku Adare’a na Ziemi Wiktorii na Antarktydzie Wschodniej.

W latach 1837–1840 odbyła się francuska wyprawa pod dowództwem Dumont d’Urville’a. 22 stycznia 1840, dwa dni po odkryciu zachodniego wybrzeża Wysp Balleny’ego, część członków wyprawy wysiadła na najwyższej wysepce z grupy Wysp Dumoulina około 4 km od Cape Géodésie na wybrzeżu Ziemi Adeli, gdzie zebrali próbki minerałów, glonów i zwierząt.

W latach 1838–1842 United States Navy zorganizowała wyprawę badawczą United States Exploring Expedition (określaną skrótem Ex. Ex.). W jej ramach w grudniu 1839 okręty Charlesa Wilkesa wypłynęły z Sydney w Australii na Ocean Antarktyczny, jak wówczas określano te wody. W styczniu 1840 członkowie wyprawy zobaczyli wybrzeże utworzone przez ciemne, wulkaniczne skały; Wilkes nadał tej ziemi nazwę „kontynentu Antarktydy”. Część Antarktydy została później nazwana Ziemią Wilkesa i nazwa ta jest używana do dnia dzisiejszego.

Badacz James Clark Ross w 1841 przepłynął akwen znany dziś jako Morze Rossa i odkrył Wyspę Rossa (nazwane na jego cześć). Płynął wzdłuż ogromnej bariery lodowej, nazywanej dziś Lodowcem Szelfowym Rossa. Wulkany na wyspie Rossa: czynny Mount Erebus i wygasły Terror noszą nazwy dwóch statków z tej wyprawy: HMS „Erebus” i HMS „Terror”.

W 1898 miało miejsce pierwsze zimowanie u antarktydzkich wybrzeży. Belgijska Wyprawa Antarktyczna na statku „Belgica” pod dowództwem Adriena de Gerlache prowadziła badania naukowe na zachodnim wybrzeżu Ziemi Grahama, m.in. badając i nazywając Archipelag Palmera. Członkami wyprawy byli dwaj polscy uczeni: Henryk Arctowski i Antoni Bolesław Dobrowolski.

W 1907, podczas wyprawy „Nimroda”, którą dowodził Ernest Shackleton, grupa prowadzona przez Edgewortha Davida zdobyła górę Erebus i dotarła do południowego bieguna magnetycznego. Douglas Mawson, który przewodził grupie zdobywców bieguna magnetycznego podczas ich niebezpiecznego powrotu, poprowadził kilka wypraw aż do 1931. Ponadto Shackleton wraz z trzema towarzyszami w okresie od grudnia 1908 do lutego 1909 jako pierwszy przemierzył Lodowiec Szelfowy Rossa, przekroczył Góry Transantarktyczne (przez Lodowiec Beardmore’a) i postawił stopę na Płaskowyżu Polarnym. 14 grudnia 1911 po raz pierwszy został zdobyty geograficzny biegun południowy: wyprawa kierowana przez norweskiego polarnika Roalda Amundsena, ze statku „Fram”, pokonała trasę z Zatoki Wielorybiej i w górę Lodowca Axela Heiberga do bieguna. Miesiąc później Ekspedycja Terra Nova, pod dowództwem Scotta, również osiągnęła biegun, jednak członkowie tej wyprawy zginęli w drodze powrotnej.

Richard Byrd przewodził kilku ekspedycjom lotniczym na Antarktydę w latach 30. i 40. XX wieku. Prowadziły one szeroko zakrojone badania geologiczne i biologiczne; przypisuje się mu wprowadzenie zmechanizowanego transportu lądowego na tym kontynencie. Jednak dopiero 31 października 1956 kolejny człowiek postawił stopę na biegunie południowym; drogą lotniczą dotarła tam grupa amerykańskich wojskowych, którą dowodził kontradmirał George J. Dufek.

Pierwszym żeglarzem, który samotnie dopłynął do Antarktydy, był Nowozelandczyk David Henry Lewis; wyczynu tego dokonał w 1972 na 10-metrowym stalowym slupie „Ice Bird”.

Geografia

Ułożona asymetrycznie wokół bieguna południowego, w większości na południe od koła podbiegunowego, Antarktyda jest lądem najbardziej wysuniętym na południe. Jej wybrzeża są oddalone od wybrzeży Ameryki Południowej o około 1000 km, od Australii o 3100 km, natomiast od Afryki o 3980 km. Otaczają ją wody Oceanu Południowego. Według dawniej stosowanego podziału uznawano, że wybrzeża kontynentu oblewają wody południowego Pacyfiku, Atlantyku i Oceanu Indyjskiego, lub też, inaczej ujmując, otaczają ją południowe wody Oceanu Światowego. Jej powierzchnia to ponad 14 200&nb…